In januari-februari 1942 werden werkloze Joodse mannen opgeroepen om zich te laten keuren voor plaatsing in een ‘werkverruimingskamp’. Aanvankelijk gold deze aanmeldingsplicht voor mannen tot 40 jaar; later werd de leeftijdsgrens verruimd tot 60 of 65 jaar en moesten ook Joden die nog werk hadden zich melden. Uit heel Nederland werden vanaf januari 1942 5000 mannelijke Joden opgeroepen zich te melden voor een van de 44 werkkampen. Uit Limburg werd maar een tiental Joden daadwerkelijk geplaatst.

Als bijna enigen uit Limburg werden op dinsdag 1 en woensdag 23 september 1942 enkele Joodse inwoners uit Venlo overgebracht naar het werkkamp ‘Het Overbroek’ tussen Ochten en Kesteren. Tegen alle regels in was er één vrouw bij: Mimi Bonn-Hertz, die haar man gevolgd was. Op 2 oktober 1942 werden alle werkkampen in één keer leeggehaald. De bewoners werden overgebracht naar kamp Westerbork. De thuiswonende familieleden van de Joden in de werkkampen werden op 2 oktober 1942 gearresteerd en daags daarna naar Westerbork gebracht. Dat gebeurde in Venlo met familieleden Van Wien en Goudsmit (zie: Deportaties naar ’s-Hertogenbosch).

Bron: H. van Rens, Vervolgd in Limburg. Joden en Sinti in Nederlands-Limburg tijdens de Tweede Wereldoorlog (Hilversum 2013) p. 118-120 (= Maaslandse Monografieën nr. 76).