Op de avond van 20 december 1942 is er druk verkeer van geallieerde vliegtuigen boven Venlo, zonder dat er luchtalarm wordt gegeven. Omstreeks 8 uur ?s avonds merken meerdere ooggetuigen een projectiel op, dat vanuit oostelijke richting in een lage vlakke baan de Maasbreeseweg nadert. Het projectiel maakt een hard ratelend geluid en heeft een vurige staart. Het ratelend geluid houdt aan tot de hevige inslag, die 1-1,5 minuut na de eerste waarneming volgt. De Hoofdagent van Politie te Venlo vermeldt de inslag om 20.05 uur in zijn rapport. Er is op dat moment geen enkel vliegtuig in de lucht boven Venlo. Enkele minuten na de inslag wordt luchtalarm gegeven. Bij de bominslag blijken de huisnummers 112-120 van de Maasbreeseweg (grotendeels) verwoest te zijn, waarbij 17 dodelijke slachtoffers zijn te betreuren. Tot aan de Wagenwerkplaats van de NS aan toe wordt in Blerick schade aangericht. Meteen na de inslag zijn hoge Duitse militairen ter plaatse, die alles fotograferen en nieuwsgierigen met harde hand op afstand houden, terwijl de plek des onheils door collega?s dagenlang minutieus wordt onderzocht. Daarbij worden dunwandige metalen fragmenten gevonden en achteraf door omstanders nog stukjes hout.
Deze geheel onverwachte bominslag is altijd met een waas van geheimzinnigheid omringd geweest. Een voornamelijk door ooggetuigen en familieleden van de slachtoffers naar voren gebrachte mening is, dat het hier om een experimentele Duitse V-1 (vliegende bom, waarin ook hout was gebruikt) zou gaan. Daarvoor pleiten het harde ratelende geluid, de vlammende staart van het projectiel en de snelheid waarmee Duitse militairen ter plekke zijn. Op enkele in de oorlog geplaatste en nu verdwenen grafstenen zou ? ondanks protest van Duitse instanties ? gestaan hebben dat de doden waren gevallen door een Duitse V-1. Daartegen pleit dat het ratelende geluid aanhield tot aan de inslag en dat het technisch vrijwel uitgesloten moet worden dat de Duitsers op dat moment al een V-1 operationeel hadden. Bovendien was het V-1 project met de allergrootste geheimhouding omgeven. Ook tactisch lijkt het onwaarschijnlijk dat proefnemingen boven bezet vijandelijk gebied en op een avond met veel geallieerd vliegverkeer zouden gebeuren. En ook in de literatuur is nergens sprake van proefnemingen in de omgeving van Venlo.
Een andere verklaring is dat het hier een zware Engelse bom betrof. Die middag en avond werden geallieerde aanvallen op Duisburg uitgevoerd met toestellen met luchtmijnen, brisant- en vooral fosforbommen, dikwandige 1000 en 1900-pounders en dunwandige 2000 en 4000-pounders. De dikwandige projectielen vallen gezien de getuigenverklaringen af, en over het lot van de toestellen met dunwandige bommen bestaat nog geen volledige zekerheid. Het is niet uitgesloten dat een van de toestellen op de terugweg werd aangevallen en geraakt en een niet afgeworpen bom heeft moeten lossen. Een Engelse legerorder schrijft voor dat vliegtuigen bij helder weer bij het verlaten van hun doelen een lage baan moeten vliegen met hoge snelheid. Dat verklaart de lage, vlakke baan die het projectiel aflegde. De vlammende staart zou dan te verklaren zijn door de brandende parachute, die vaak in een houten cilinder aan bommen was bevestigd.
Ondanks alles blijven er voor beide theorieën argumenten voor en tegen bestaan. Op dit moment is dan ook door ons niet definitief uit te maken welke verklaring de juiste is. Nader onderzoek zal dan ook nodig zijn, onder andere in rapporten van de bemanningen van de die avond bij Venlo in actie geweest zijnde Geallieerde vliegtuigen, alsmede in archieven van Duitse (militaire) instanties.

Bron: Bovenstaande tekst is een samenvatting van een uitgebreid en van voetnoten voorzien rapport over deze gebeurtenis. De bijbehorende stukken zijn in de documentatiemap bij deze gebeurtenis raadpleegbaar.