Evacuatie van de Venlose bevolking hing al enkele maanden in de lucht, nadat Blerick op 3 december 1944 was bevrijd en de Maas de frontlijn vormde. Burgemeester Zanders probeerde nog om evacuatie te voorkomen, maar tevergeefs. Op 13 januari 1945 vertrok de eerste groep van 172 mannen te voet door de sneeuw uit het noordelijke stadsdeel richting Geldern, via Rees naar Gendringen en uiteindelijk naar de omgeving van Borculo. Daarna vertrokken verschillende groepen te voet en per spoor (grotendeels in goederenwagons) om in Groningen en Friesland opgevangen te worden. De laatste trein met 600 Venlonaren vertrok op 25 januari vanuit Kaldenkerken, maar de dreiging van evacuatie bleef wel bestaan.

Het leven gaat door, ook tijdens evacuaties. Daarom werden er niet alleen kinderen geboren onderweg naar of op evacuatie-adressen, maar stierven er ook mensen. Dat kon een natuurlijke dood zijn, maar ook als gevolg van de doorstane ontberingen. En bij de bevrijding van de noordelijke provincies zijn ook evacués omgekomen. Hier zijn personen opgenomen waarvan mag worden aangenomen dat hun overlijden direct te maken had met de evacuatie van de Venlose bevolking. Van een aantal mensen is dat verband niet duidelijk; zij krijgen het voordeel van de twijfel.

Bron: A.P.M. Cammaert, Tussen twee vuren (Assen 1983), p. 109-118 (= Maaslandse Monografieën nr. 38).